Festival Vipingo

Afgelopen zaterdag...

We zijn naar een festival gegaan dat speciaal werd georganiseerd voor de kinderen en jongeren van Mombasa. Alles is geregeld en betaald door een amerikaanse groep vrijwilligers die naar Mombasa zijn gekomen om te helpen bij dit festival. echt tof wat mensen allemaal doen voor dit land dat het echt nodig heeft.
De jongens van Wana wa mola mochten ook hun kunsten laten zien en dat hebben ze gedaan doormiddel van zang en dans (zie de foto's).

Het was op deze plek waar ik voor het eerst heb ervaren hoe de kinderen in Kenia mij (als blanke) zien.
Toen ik op het feest arriveerde viel het meteen op dat heel veel kinderen naar me keken. Veel kinderen willen aan je hand of been voelen vanwege mijn andere huidskleur. De beste manier om het beschrijven is denk ik dat het voelde alsof ik een beroemdheid was.
Als ik ergens ging zitten duurde het niet lang voordat er verschillende kinderen om mij heen kwamen zitten. Er was een jongetje die gewoon helemaal tegen me aan kroop en zijn hoofd tegen mij aan liet leunen. Op dat moment sprongen de tranen bijna in mijn ogen vanwege de nood die hier is en dat de kinderen zo wanhopig zijn, op zoek naar mensen die hun kunnen helpen.
Dat soort momenten zijn heel bijzonder en laten me echt even zien dat ik iets waardevols aan het doen bent.

Ik ben de dagen aarna gaan vragen bij mensen waarom de mensen en vooral de kinderen zo reageren op mij heb ik verschillende verhalen gehoord.
Sommige volwassenen of oudere jeugd wil bevriend met je zijn vanwege het feit dat een blanke altijd rijk zou zijn en op die manier hopen ze wat geld te krijgen. Gelukkig is dit maar een klein deel van de bevolking hier.
De andere en meest overheersende groep zijn de mensen die het gewoon zo bijzonder vinden dat je hier bent voor hun. Dat iemand zijn eigen land verlaat en een paar duizend kilometer vliegt om mensen te helpen die hij niet eens kent. Ook staan d blanke mensen bekend als mensen met wie je plezier kunt hebben, die je kunt vertrouwen en die er voor je zijn.
Toen ik dit hoorde besefte ik pas eigenlijk wat ik voor deze mensen beteken. Al moet ik toegeven dat ik me echt niet voel alsof ik iets bijzonders aan het doen ben. Ik praat, heb lol en geniet van alles wat ik zie.

Het is raar om te bedenken hoe de mensen in Kenia zo positief kunnen kijken naar de blanken die hun voorouders lang geleden zo afschuwelijk hebben behandeld tijdens de slavernij.


Dit waren even wat van mijn ervaringen en gedachten van afgelopen weekend.